Rechtstreeks van de wielen naar het ijs: het was een vrij directe overgang die Lianne van Loon afgelopen najaar maakte. Op 13 november reed ze op het WK inlineskaten in Colombia nog in de kopgroep mee en finishte op een zwaar parcours op een knappe negende plek, een week later stond ze op het ijs van Hoorn en debuteerde in haar eerste marathon in de Topdivisie. Daarna ging het snel. Nu, iets meer dan twee maanden later, heeft ze zes toptien-noteringen, één podiumplaats en een derde plek overall in de Trachitol Trophy op haar naam. En ook afgelopen zaterdag in Heerenveen was ze weer erg dichtbij een plek op het podium.

Zonder ervaring toch op het podium
“Ik zag niet aankomen dat ik gelijk lekker mee kon doen”, vertelt ze over haar eerste maanden als marathonschaatsster. “Ik had geen ervaring in de marathon, helemaal niks. Ik weet wat een marathon op skeelers is, maar dat laat zich niet vergelijken. Tachtig rondjes op een 400-meterbaan is toch wel wat anders dan 42 kilometer op een parcours.”

Het was om die reden dat ze zich met coach Manon Hekman-Kamminga had voorgenomen eerst maar eens de kat uit de boom te kijken, zeker gezien de intentie waarmee ze aan het marathonschaatsen was begonnen. “Ik zie de wedstrijden om te leren voor het inlinen. Ik ging na het WK direct door en had niet verwacht dat ik al richting het podium kon kijken.”

Het besef dat ze echt serieus mee kon doen, kwam al tijdens de Trachitol Trophy, toen ze in de eerste wedstrijd die ze op landelijk niveau uitreed, ineens voorin meedeed. “Ik werd in die eerste wedstrijd zevende. Toen dacht ik: hé, daar zit veel meer in, want ik kwam van plek 20 of zo.” Het leverde haar in de loodzware finale drie dagen later zelfs een podiumplek op en een derde plaats in het eindklassement.

Natuurijs
Met nog een handvol wedstrijden op kunstijs te gaan, gaat het vizier intussen langzaamaan richting natuurijs, wat ook een nieuwe ervaring voor Van Loon zal worden. “Ik ga wel richting Zweden”, antwoordt ze op de vraag of ze natuurijsambities heeft. “Dat vind ik heel gaaf, want ik heb nog nooit wedstrijden gereden op natuurijs. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal uitpakken. Ik vond Noordlaren heel leuk, al kun je dat niet vergelijken met echt natuurijs.”

De Grand Prix-wedstrijden zijn laat in het seizoen, eigenlijk best dicht op het skeelerseizoen, maar dat vindt ze geen probleem. “Na Zweden heb ik een week rust, en daarna ga ik richting de zomer werken . Je moet altijd oppassen dat het allemaal niet te veel wordt. Maar ik sta er gelukkig niet alleen voor.”

Ze doelt hiermee op de begeleiding van haar coach Manon Hekman-Kamminga, die in het verleden ook met dat bijltje heeft gehakt. “Ik ben gelijk na mijn eerste WK doorgegaan in de marathon. Dat heeft zij al vaker meegemaakt, waardoor ik wel het vertrouwen had dat zij wist wat goed voor mij was. Natuurlijk moet ik heel goed over mezelf waken, maar het is wel fijn dat je iemand bij je hebt die deze weg al een keer heeft afgelegd. Dat is makkelijker dan wanneer je het alleen zou moeten doen.”

Ontspannen
Wel was ze erg blij met het weekendje rust na het NK Marathon, want dat was na een inspannend skeelerseizoen én gelijk de zware marathonwedstrijden geen overbodige luxe. “Een wedstrijdloos weekend, dat was genieten hoor. We zouden dat al eerder hebben, maar toen kwam ineens de wedstrijd in Noordlaren.”

Intussen kijkt ze nog altijd heel ontspannen aan tegen het rijden van marathonwedstrijden. Het hoeft allemaal nog niet. Tegelijkertijd is ze topsporter genoeg om wel degelijk ambities te koesteren. “Ik ga er al het hele seizoen in van: ik zie het allemaal wel komen. Nog een keer het podium zou ik echt heel leuk vinden, maar gaat het niet zo, dan gaat het niet zo”, zegt ze onverstoorbaar. “Ik hoop gewoon vooral goeie wedstrijden te rijden en hoop dat ik dat zoveel mogelijk kan doen. Als er podiumplekken komen, dan zou dat heel leuk zijn. En als het niet gebeurt, dan is het jammer, maar niet het einde van de wereld.”